Pisać zaczęłam w szwedzkim metrze

— Urodziła się pani w Świdniku, ale słyszałem, że ma pani wiele wspólnego z Mrągowem?
— Tata był inżynierem, pracował w fabryce helikopterów w Świdniku, ale dostał propozycję pracy w mrągowskich zakładach maszyn budowlanych Bumar-Łabędy. Przeprowadziliśmy się na Mazury, akurat szłam do pierwszej klasy.

— To w Mrągowie zaczęła się muzyka?
— Mam starszą siostrę. Rodzice chcieli ją edukować muzycznie, więc kupili pianino. Ja również zaczęłam na nim grać i poszłam do Państwowej Szkoły Muzycznej. Chciałam jednak też grać na gitarze.

— Dlaczego?
— Bo bardzo podobało mi się, jak śpiewa — przygrywając sobie na gitarze — Maryla Rodowicz. Rodzice powiedzieli, że kupią mi gitarę, jeśli podejmę naukę gry na tym instrumencie. W efekcie skończyłam PSM pierwszego stopnia w klasie fortepianu i gitary.

— Czyli po szkole było odrabianie lekcji i ćwiczenia na gitarze i pianinie. Cały czas wolny zajęty.
— Jeszcze było harcerstwo i biegi narciarskie! Nie wiem, czy wszyscy pamiętają, że w Bazie Mrągowo była sekcja biegów płaskich. Byłam nawet mistrzynią województwa w biegach narciarskich. Pojechałam na zawody ogólnopolskie, ale tam już się nie udało. Każdą minutę miałam wypełnioną.

— W Mrągowie skończyła pani też Liceum Ogólnokształcące.
— Miałam tam świetnych profesorów, wszystkich dziś wspominam bardzo miło. Chyba najbardziej wbili mi się w pamięć profesorowie Iwona Ronkowska i Piotr Sobczyński — zresztą obecnie przy liceum w Mrągowie jest ulica Piotra Sobczyńskiego. Uczył matematyki. Wymagał, ale też nas szanował. A dzieci wyczuwają szczerość.

— I powie mi pani może jeszcze, że nie tylko z muzyki, polskiego i biegów narciarskich była pani dobra, ale jeszcze z matematyki?
— A gdzie tam! Ale z języka polskiego byłam jeszcze gorsza.

— Myślałem, że skoro dziś pisze pani teksty i książki, to był to przedmiot wiodący.
— Pisać zaczęłam późno — dopiero jakieś 18 lat temu otworzyła mi się w głowie ta szufladka z tekstami. W liceum język polski w ogóle mnie nie interesował. Byłam w klasie biologiczno-chemicznej, zachwycona byłam chemią i myślałam, że właśnie to będę w życiu robiła. Albo uczyła chemii, albo zostanę naukowcem.

— Drugą Marią Skłodowską-Curie.
— (śmiech) Ale w klasie trzeciej materiał okazał się za trudny. A że lubiłam sobie pośpiewać przy ognisku z gitarą...

— I akordy umiała pani lepiej niż symbole pierwiastków?
— Poszłam na studia muzyczne do Olsztyna, które skończyłam.

— Pracowała pani w szkole?
— Tak... W Białymstoku. Trochę się miotałam. Najpierw pojechałam zdawać na produkcję filmową do słynnej łódzkiej filmówki, ale się nie udało, więc złożyłam papiery do szkoły teatralnej w Białymstoku. Nie dostałam się, więc postanowiłam spróbować za rok. Nie spróbowałam, za to pouczyłam trochę dzieci, a w końcu wyjechałam za granicę i 10 lat spędziłam w Sztokholmie. Tam właśnie zaczęłam pisać. Jeździłam dużo metrem, nudziło mi się, tęskniłam za Polską...

— Trochę mi się to kojarzy z „Latarnikiem” Sienkiewicza, choć on czytał, nie pisał.
— Tam napisałam pierwszą książkę dla dzieci — dla moich siostrzeńców. Pisałam wiersze, zaczęłam pisać e-maile z tekstami do Maryli... Wróciłam do kraju.

— Jest pani fanką Maryli Rodowicz, działa pani w jej fanklubie. Nie każdemu z fanów zdarzyło się jednak napisać tekst swojej idolce.
— To było dla mnie wielkie zaskoczenie. Kiedy zaczęłam pisać, gdzieś skrycie marzyłam, żeby Maryla zaśpiewała mój tekst. Wysyłałam jej te teksty i to się po prostu stało.

— A jaki ma z nią pani kontakt?
— Maryla ma świetny kontakt z fanami. Co roku organizowała zloty fanów. Przy okazji świąt zapraszała nas na opłatek lub jajeczko. Siedzieliśmy w hotelu i gawędziliśmy godzinami. Nagrywała, specjalnie dla nas — jak mówiła — „w piwniczce” płyty w malutkich nakładach.

— Trochę jak takie domowe wina dla wybranych gości.
— I jak takie domowe wino tę muzykę smakowaliśmy.

— No i nie każdemu udaje się nagrać piosenkę z gitarzystą Maryli. Jak doszło do nagrania bluesa ze Zbyszkiem Krebsem, świetnym polskim „wiosłowym”?
— Świetny facet, ze świetnymi włosami i pięknym motorem. Poznaliśmy się właśnie na tych spotkaniach fanklubowych. Kiedy nagrywaliśmy z Czarkiem Makiewiczem „Gościa” na płytę „Wystarczy mnie lubić”, czegoś nam brakowało. Napisałam do Zbyszka, czy nie chciałby nas wspomóc. Nagrał piękne solo, które wmontowaliśmy w całość. Spytałam go, ile to kosztuje, spodziewając się jakichś horrendalnych kwot. Zbyszek odpowiedział humorystycznie: „Nie stać cię!”.

— Z Czarkiem znaliście się z Mrągowa?
— Wiedziałam, kim jest Czarek, bo kiedy piknik Country startował, kiedy nie było jeszcze żadnych zasieków, tylko gitara i ognisko, jego „Wszystkie drogi prowadzą do Mrągowa” już było hitem. Ale w Olsztynie, do jego studio, trafiłam przypadkiem.

— Blues to pani ulubiony gatunek?
— Lubię go za sprawą Janis Joplin, swojej drugiej największej idolki. Jestem przesiąknięta tymi dźwiękami i je intuicyjnie wyczuwam. Kiedy na scenach pojawiła się PJ Harvey, bardzo mi się spodobała. Kupiłam wszystkie jej płyty. Okazało się, że jej także pod skórą siedzi Janis... Na benefisie z wielką satysfakcją zaśpiewałam „Mercedes-Benz” Janis.

— Pisze pani teksty, książki, choćby „Purpurowe gniazdo”, i robi pani fotografie. Który nurt działalności artystycznej jest dla pani najważniejszy?
— Każdy. Cieszę się, jeśli komuś podobają się moje fotografie, radość sprawiło mi napisanie tekstu do piosenki promującej „Czas honoru”, podobnie jak tekstu do piosenki z filmu „Bodo”. Kiedy pojawiają się na antenie i ktoś tego słucha, to jest to dla mnie bardzo rajcujące.

— Ostatni benefis to 18 lat pani działalności artystycznej. Osiągnęła pani pełnoletniość. Co dalej?
— Za dwa lata kolejny benefis! (śmiech). A poważnie... Wydałam książkę dla dzieci, opowiadania, nagrałam płytę, zrobiłam kilka wystaw fotograficznych, napisałam sztukę... Jeszcze w tym roku chcę wydać drugi zbiór opowiadań „Czubek”. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, być może uda się wypuścić do stacji radiowych singiel „Mój cień blues”, który nagrałam z Krzysztofem Ścierańskim. Plany, plany, plany...
łw

Bożena Kraczkowska jest dziennikarką w „Gazecie Olsztyńskiej”.